You are currently viewing Back in Masanga to continue the 3D project!

Back in Masanga to continue the 3D project!

  • Post author:
  • Reading time:3 mins read

Als je uit het vliegtuig stapt komt de klamme hitte je tegemoet. Aan de rolstoelen voor de mensen zijn die slechter ter been zijn en uit het vliegtuig geholpen worden, zie je dat je aangekomen bent in Sierra Leone. Het zijn namelijk geen nette rolstoelen die je op een luchthaven zou verwachten, maar lekkere gammele dingen. Ik voel mij gelijk thuis!
Als we de volgende dag van Freetown Airport naar Masanga rijden komen we langs veel dorpen. Ik voel de spanning die ik afgelopen dagen heb gevoeld voor de voorbereiding afnemen en heb zin in het volgende avontuur.
Eenmaal aangekomen bij het Masanga Hospital blijkt dat één van mijn patiënten van vorig jaar mij al opwacht bij de gate. Hij heeft vorig jaar een prothese van mij gekregen en laat vol trots zien dat hij hem nog draagt en is blij mij weer te zien. Dezelfde avond kan ik het niet laten om ook alvast een andere patiënt van vorig jaar te bezoeken. Het is al aan het schemeren en ik moet even zoeken naar het juiste huisje, maar ik heb hem gevonden. Door de lepra kan de vrouw minder goed zien en omdat het ook aan het schemeren is, ziet ze mij niet gelijk staan. Maar omdat ze mijn stem herkent vraagt ze vol verbazing; is it you? Merel? Ik word emotioneel en we omarmen elkaar. Ook zij laat zien dat ze vol trots de prothese nog draagt. Echt goed bijpraten is lastig omdat we elkaars taal niet spreken, met maar een paar basis Krio zinnen komen we een heel eind. Het komt er op neer; How die body? How die familie? Ik zeg snel weer langs te komen en ik verlaat met tranen in mijn ogen haar huisje.
Het is helaas niet alleen maar positief nieuws. Vanuit meerdere mensen heb ik te horen gekregen dat drie mensen uit ons team zijn overleden afgelopen jaar. Een vrouw helaas al tijdens de revalidatie toen ik nog in Sierra Leone was. Ook de man die de voeten voor de protheses maakte uit hout (ik denk van de leeftijd +/- 40 jaar) en een vrouw van mijn eigen leeftijd die vorig jaar een prothese had gekregen. Het is ongelofelijk schrijnend hoe makkelijk mensen hier het leven verliezen en dat wordt dus helaas ook duidelijk binnen ons eigen team.
Ik begrijp van Throy (de fysiotherapeut) dat hij een flinke lijst heeft gemaakt van patiënten die een nieuwe prothese nodig hebben. Ik kijk er dan ook erg naar uit nieuwe protheses te gaan maken met de lokale werknemers van het ziekenhuis. Voor mijn aankomst was ik best nerveus wat de follow-up zou zijn van de protheses, maar de eerste dag heeft mij gerust gesteld en bewezen dat wat we doen erg bijzonder is. Ik heb er zin in! We gaan weer aan het werk!
Op de foto, deelnemer van ons 3D project, lokale onderzoeker voor het 3D project en ik.